De ziekte van Lyme heeft een zeer persoonlijke tint, omdat ik (Jantine) er jaren lang mee geworsteld heb. En daarom wil ik er extra aandacht aan geven op Pure Horse. Mensen die met paarden omgaan, werken of recreatief, hebben een hele grote kans om een tekenbeet op te lopen. De ziekte van Lyme is daarom ook veel voorkomend bij paardenmensen en de paarden zelf.

En zo is het mij ook overkomen. Ik heb destijds heel veel gehad aan alle mensen die hun verhaal hadden gedeeld op internet en “I want to return the favor”. Daarom hier mijn persoonlijke verhaal over Lyme.

Mijn verhaal in het kort Klik hier

Hoe het allemaal begon.

Vanaf dat ik een klein meisje was wist ik al dat ik de opleiding paardenhouderij wilde gaan doen. In die wetenschap koos ik een school die dicht bij mijn stal gelegen was, zodat ik bijna geen reistijd zou hebben. En ging ik naar de HAVO in plaats van VWO om zo min mogelijk huiswerk te hoeven maken, om zoveel mogelijk tijd over te houden voor mijn paarden. Ik koos voor de vakken biologie, natuurkunde en scheikunde, omdat ik dit de vakken waren die nodig waren op bij paardenhouderij. Kortom, ik was super doelbewust.

Met volle focus begon ik aan de opleiding paardenhouderij niveau 4, die ik in drie jaar zou mogen afronden omdat ik zo goed voorbereid was. Ik was intens gelukkig op alle stages en deed 110 % mijn best om alle kennis op te zuigen. De school zelf vond ik bij tijd en wijlen te kort schieten in de diepgang, dus ik verzon regelmatig moeilijkere opdrachten. Vlak voor het derde jaar kreeg ik een baan aangeboden bij stal Het Paardrijk in Berlicum en zo vloeide stage over in een echte baan. Wat een top bedrijf ook! Met een super moraal voor paardenwelzijn en liefde voor zowel mens als dier op het hoogste niveau. Ik mocht de ORUN opleiding gaan doen van ze en kreeg allerlei mooie kansen om mezelf te ontwikkelen binnen het bedrijf.

Zo werd dat derde schooljaar ontiegelijk druk. Ik deed mijn laatste jaar opleiding paardenhouderij, de Orun cursus, werkte bij Het Paardrijk, feestte regelmatig de hele nacht door en deed nog honderd andere kleine dingen er naast. Terugkijkend, kan ik zeggen, ik plande mijn agenda naarmate het jaar verstreek steeds voller. En rond januari begonnen de eerste grote barsten zichtbaar te worden. Ik was ineens vaak ziek, allemaal van die vage klachten of halve griepjes. Ik viel in slaap in de trein naar school, of direct na werk of school als ik thuis kwam. Maar ook mijn gedrag veranderde, ik moest ineens heel hard huilen om iets of werd bijna hysterisch vrolijk. Mijn behoefte aan snoep en koek steeg de pan uit en ik had behoefte aan wijn elke dag. En langzaam begon het kwartje wel te vallen, ik werk te hard…

Maar het einde was ook in zicht. Ik was jong en veerkrachtig dacht ik. “Dat haal ik wel.” En in de grote vakantie zou ik rustiger aan gaan doen. Daarna zou ik starten met de kunstacademie, waar ik inmiddels was aangenomen. Ik had het plan opgevat om naast paarden, mijn andere liefde namelijk tekenen en schilderen te gaan verkennen. Nog steeds met het doel een bedrijf te starten gericht op paarden. Maar dat wilde ik combineren met beeldend werk van paarden. Het leek me dat het leven een stuk rustiger zou worden en minder fysiek zwaar (stalwerk en lesgeven vergt fysiek veel van je), door deze combinatie te maken.

Maar je raadt het al. Ik haalde het einde van het jaar niet.

Vlak voor de eindexamens hadden we een week vrij van school. En juist door rustiger aan te doen storten ik finaal in. Ik kreeg twee hele flinke paniekaanvallen die week. En ik wist niet wat er gebeurde. Ik ben namelijk niet heel bang aangelegd van mijzelf, dus ik geloofde serieus dat ik dood ging. Het fenomeen paniekaanval was me compleet nieuw.

En zo kwam ik bij de dokter. Die uiteraard meteen de diagnose klaar had liggen na het horen van bovenstaande verhaal. Burn-out gecombineerd met een paniekstoornis.

Klonk als zeer logisch en het gaf een houvast. Ik ging vanaf dat moment alles netjes uitvoeren wat de huisarts had gezegd. Rust, regelmaat en reinheid. Ik ging in therapie om de paniekstoornis te tackelen. En zo kwam ik het eerste half jaar door.

En tijd verliep, je maakt een hoop mee, ook al doe je niet veel. De paniekaanvallen maakte behoorlijk indruk. Ik kreeg het met name als ik te moe was (wat in de eerste periode altijd was, dus ik kreeg veel aanvallen). Het was alsof mijn lijf in overdrive stond en ik telkens een alert kreeg “je bent te moe, ga slapen”. Maar het was een cirkel, want van de angst putte ik ook enorm uit.

Naarmate de maanden verstreken begon ik het raar te vinden dat het niet echt verbeterde. Het veranderde wel. Ik ging de angst steeds minder geloven en er kwam ook een punt dat ik de angst tot diep in mijn hart toeliet waardoor er daarna geen aanvallen meer volgden. Maar ik kreeg steeds meer andere vage klachten. De vermoeidheid werd absoluut niet beter, eerder slechter. Zo ben ik langzamerhand allerlei bronnen gaan aanboren om uit te zoeken wat er aan de hand was. Want op een gegeven moment geloofde ik de stempel “burn-out” niet meer.

Ik liep vast en ging met man en macht opzoek naar de oorzaak.

Ik heb zowel reguliere als alternatieve artsen bezocht. En in beide sectoren zaten onkundige en kundige mensen! Ik heb met name een bloedhekel gekregen aan het ziekenhuis. Elke arts (en dat waren er best een aantal) stuurde me telkens naar huis met “het zit tussen je oren”. Er was ook niets geks te zien aan mijn bloedwaarde, hormonen, organen, etc. Ik ben getest op cushing, evenwichtstoornissen, kanker, q-koorts, chronisch vermoeidheidssyndroom en vast nog vele meer die ik nu niet meer weet.

Maar ook alternatief kwam ik niet veel verder. De eerste vrouw waar ik naar toe ging had de ziekte van Lyme wel benoemd, maar ze had er geen serieuze aandacht aan besteed. Wel heeft ze me de weg gewezen in de voeding. En daar is ook de eerste affiniteit ontstaan met gezonde voeding, wat nu uitgegroeid is tot Pure Horse. Zo ontdekte ik ook dat ik gluten niet goed kan verdragen.

Echter waren er ook regelrechte kwakzalvers met rare methoden en nog vreemdere middeltjes. Of iemand die me zowel probiotica als een ontgiftingskuur tegelijk had gegeven, wat me zo zwak maakte dat ik absoluut niets meer kon voor een paar weken.

Ik roofde het internet leeg naar kennis over voeding, medicijnen, ziektes, you name it. En ik hopte van genezer naar genezer (en besteedde daar klauwen met geld aan). Maar het maakte me allemaal niets uit, ik was gefocust op het vinden van de oorzaak, wat het me ook zou kosten. Dit duurde ongeveer drie jaar, alles bij elkaar.

Steeds meer ontstond het idee dat het wel eens Lyme kon zijn. Ik zag ook een aflevering van Radar over het onderwerp. En ging ik naar de huisarts voor een aanvraag voor een Lyme test. Ik had randwaardes… En dus had ik het niet, zei mijn huisarts. Maar ik wist door alle kennis die ik al had verzameld dat de Elisa/Blot test vaak valse uitslagen geeft. En voor het allereerst keer had ik een spoor te pakken wat ergens heen leek te leiden. Ik had beet, maar moest nog wel inhalen.

En toen was er Pro Health in Weert. Een onafhankelijk lab wat diverse testen voor Lyme uit voert. Ik deed de beste, duurste test die er was. Die betaalde ik zelf. En binnen no-time had ik een brief op de mat met “je bent 100% positief getest op de bacterie Borellia”.

Dan verandert je wereld direct!

Behandeling, toekomst, verandering. Het was ineens binnen bereik.

Uiteraard vertel je het meteen aan je familie. En zo kwam ik op mijn volgende stap. Een vriendin van de familie had ook Lyme en had alle reguliere behandeling gehad die mogelijk waren. Maar ze was er niet voldoende door opgeknapt en zat toen nog steeds in de rolstoel. Via via had ze gehoord van een natuurarts die gespecialiseerd was in Lyme. En ze besloot in behandeling te gaan bij haar. En ze knapte op, kon weer lopen en was weer fit.

Omdat mijn vertrouwen in het ziekenhuis tot minder dan nul was gezakt, klonk mij het verhaal van deze vriendin als muziek in de oren. Ik besloot het een kans te geven. Want ik had toch al langer dan één jaar Lyme (namelijk al minimaal drie jaar). Dus ik had niets te verliezen als ik nog een maand langer zou wachten met antibiotica.

Het was een ongelofelijke zweefteef en dat zeg ik met het grootste respect, want ik dank mijn leven aan deze vrouw. Ik moest speeksel opsturen, maar ik ben ook een keer zelf naar haar toe gegaan. Geen touw aan vast te knopen wat ze doet, met trillingen en ziektes en bioresonantie had ze haar eigen methode ontwikkeld. Uniek in Nederland (al lijkt het wel op de normale bioresonantie).

Zij zag de Lyme inderdaad en behandelde deze met haar eigen medicijnen. Bolletjes onder de tong, drie dagen lang. Haar visie is dat het werkt als een ui. De laatst opgelopen verstoring ligt bovenop (dat was de Lyme bij mij) en dan pel je de ui af. Elke nieuwe rok is een ziekte die verder in het verleden ligt. En zo ben ik ongeveer een jaar bij haar gebleven. Elke drie weken een nieuwe of oude ziekte behandelen. Tot we bij de kern kwamen.

Opzoek naar een nieuwe gouden zweefteef..

Omdat ik me wel beter, maar nog niet optimaal voelde, maar wel het geval had “klaar” te zijn bij deze mevrouw, zocht ik een nieuwe “zweefteef” waar ik een goed gevoel bij had. Dit was ook weer een mevrouw en ze behandelde me met een meer klassieke vorm van bioresonantie. Ze zag ook dat er Lyme in het lijf te vinden was (of was geweest). En ik heb ook hier een jaar behandelingen gevolgd die zowel supplementen, als homeopathie als de bolletjes met tegen trillingen van verstoringen inhield. Ook dit hielp super goed. Nu ga ik nog altijd een keer per jaar terug om alles te laten checken.

Het laatste gedeelte van mijn genezing was niet meer fysiek, maar mentaal. Het laatste jaar heb ik vooral besteed aan geestelijke genezing (al blijft dat altijd een ongoing proces). Als je zo ontzettend ziek bent geweest, dan heeft dat een impact op lijf en geest. Eigenlijk was het een soort trauma. Ik was bijvoorbeeld doods benauwd geworden voor moe zijn. Het vertrouwen in mijn lijf was gekelderd tot het vriespunt. En door het leven weer op te pakken en daar begeleiding bij te accepteren is ook dat laatste stukje van het grote obstakel “Lyme” verwerkt.

Samengevat

Dus kort samengevat, ik ben drie jaar ziek geweest en ik heb drie jaar gerevalideerd. En om een tijdsbeeld te schetsen, ik ben ziek geworden in 2008 en in 2015 ben ik gestart met Pure Horse. Achteraf gezien was uiteraard mijn planning van dat derde schooljaar veel te gek. Maar zelf denk ik dat het te maken had met de Lyme. Mijn vermoeden is, dat als ik geen Lyme had gehad, mijn lijf niet in de overdrive was geraakt en ik ook niet zoveel hooi op mijn vork had genomen. Het was een soort mechanisme wat zichzelf aanwakkerde. En ook de paniekaanvallen hoorde daar bij. Later hoorde ik van andere dat onstabiele emoties kunnen horen bij het klachten patroon van Lyme. En dat maakt Lyme ook zo ontzettend moeilijk te herkennen. Bij iedereen komt het net een beetje anders tot uiting en als je pech hebt word de link pas heel laat gelegd.

Inmiddels ben ik behoorlijk bij de pinken. Er zijn wel dingen die de Lyme definitief kapot heeft gemaakt. Mijn ogen functioneren niet meer zoals ze deden. Ik kan moeilijk scherpstellen, dat kost heel veel energie. Tekenen en schilderen is daarom niet prettig meer. En ik slaap nog steeds veel ten opzichte van wat ik vroeg deed. Nachten van tien uur zijn een minimum tijdens een normale werkweek. Ook heb ik moeite met herstellen, dat duurt langer en ik ben sneller overbelast dan gemiddeld.

Maar dat is een peulenschil vergeleken bij hoe ziek ik was aan het einde van de eerste drie jaar. In het half jaar voordat ik wist dat Lyme de boosdoener was, was ik zo ziek dat ik nauwelijks een noemenswaardig leven had. Gedachten over een waardig eind, begonnen soms al vorm te krijgen. Maar geluk was aan mijn zijde en ik besef hoe bijzonder dat is. Want door de jaren heen heb ik met vele mensen met Lyme gesproken. En er zijn er veel te veel waarbij de ziekte zich veel agressiever heeft gemanifesteerd. Ik ben echt de dans ontsprongen en de dankbaarheid die ik daarom voel is met geen pen te beschrijven. Daarnaast heeft het ziek zijn mij zo ontzettend belangrijke levenslessen geleerd, die had ik met geen goud willen missen. (Al had ik in de eerste drie jaar waarschijnlijk een ander antwoord gegeven.)

Ik besef dat er nergens in het verhaal “de teek” word vermeld. Dat komt omdat ik die nooit heb gezien. Mijn vermoeden is dat ik in de zomer dat ik bij Het Paardrijk ging werken het ergens heb opgelopen. Ik heb die zomer ontzettend veel buitenritten gemaakt en we zwommen met de paarden in het nabije meertje. Het was dus ook geen uitzondering dat ik vele teken van de borst van het paard af moest trekken na het rijden of zwemmen. Vermoedelijk heeft “mijn teek” ook in die periode me te pakken gekregen.

Wil je meer lezen over Lyme, het testen en behandelen daar van. Lees dan hier verder.

De waardering van www.purehorse.nl bij WebwinkelKeur Reviews is 9.5/10 gebaseerd op 2043 reviews.